Een Dag in het Leven van een Praktijkverpleegkundige
Een warme ontmoeting achter gesloten deuren
Een dag in het leven van een praktijkverpleegkundige
Het is een alledaagse januaridag voor de praktijkverpleegkundige Hanneke Walterbos, gevuld met huisbezoeken en telefoontjes. Maar zoals altijd brengt elke ontmoeting iets bijzonders met zich mee. Want achter elke voordeur schuilen verhalen, levens en emoties die wachten om ontdekt te worden.
Deze middag staat een bezoek gepland bij meneer Janssen, waarvoor de huisarts mijn hulp heeft ingeroepen. Meneer Janssen is in een neerslachtige staat, en dat is begrijpelijk. Zijn vrouw, met wie hij 69 jaar heeft gedeeld, is afgelopen juni opgenomen in een verpleeghuis vanwege dementie. Dit is een situatie die voor velen onwerkelijk zou lijken, en ik kan het niet helpen hierover na te denken terwijl ik naar zijn huis rijd.
Ikzelf heb ruim twee jaar intensief samengewerkt met meneer Janssen en zijn vrouw als praktijkverpleegkundige. Nadat bij mevrouw dementie werd vastgesteld, nam de casemanager dementie het over, en ik was bijna drie jaar uit beeld. Vandaag was een bijzondere dag, want na lange tijd kon ik weer bij meneer Janssen langs.
Bij de bekende voordeur opende meneer Janssen de deur, en herinneringen kwamen terug. Hij herkende me nog, en ik zag een emotie in zijn ogen. Een warm huisbezoek volgde, waarin ik de tijd nam om naar meneer te luisteren. Hij vertelde trots over het oppakken van zijn oude hobby en de ruimte die hij nu heeft. Als voormalig timmerman is meneer nog steeds creatief. Hij toonde met trots het schilderij dat hij maakt met zijn oude gereedschap voor zijn toekomstige kleinzoon, aangezien de kleindochter van meneer gaat trouwen.
Na het doorbreken van het ijs en het opbouwen van vertrouwen, vroeg ik meneer A naar zijn eigen activiteiten. Hij bleek veel voor anderen te zorgen maar had weinig op het sociale vlak voor zichzelf. We spraken over eenzaamheid en wat dit voor hem betekent. Samen kwamen we op het idee om sociale activiteiten te organiseren, zoals gezamenlijk eten met anderen, zodat er ook eens voor meneer A wordt gezorgd.
Bij mijn vertrek was meneer niet meer zo neerslachtig. Hij keek uit naar wat de toekomst hem zou brengen. Het is in deze ontmoetingen dat ik besef dat mijn werk niet alleen draait om medische zorg, maar ook om het aanraken van de levens van degenen die ik help. Elk bezoek is een kans om een glimlach te brengen en een verschil te maken in het leven van mensen zoals meneer Janssen.
